Siječe se Badnjak, unosi u kuću, a uveče, uz trpezu, okuplja porodica.
Badnji dan nosi posebnu radost, koja se oslikava u molitvama, ali i u brojnim običajima srpske nacije.
Prema drevnoj tradiciji, uoči Badnjeg dana se bdi, ne spava se – pa otud i naziv u srpskom jeziku: badnji, nastalo od bdjeti, što znači dan nespavanja, odnosno bdijenja.
U rano jutro, domaćini kuće sijeku badnjak.
U crkvi se služe carski časovi, ali i Liturgija Svetog Vasilija Velikog.
U svim pravoslavnim domovima osjeti se posebna praznična radost.
U ranijim vremenima Badnjak se unosio u kuću, a potom nalagao na ognjištu. Danas je drugačije, Badnjaci se, najčešće, nalažu, odnosno pale ispred hramova.
Nakon nalaganja Badnjaka, obavljaju se pripreme za najvažniji dio dana – Badnje veče, kada se oko trpeze, u prazničnoj radosti, okuplja pravoslavna porodica.
Prema hrišćanskoj tradiciji, običaj sječenja badnjaka se vezuje za to što su vitlejemski pastiri, na znak Zvijezde da se rodio Hristos Spasitelj, nasjekli granja i ponijeli ga u pećinu da nalože vatru te ogriju Hrista i njegovu majku.
Badnjak, dakle, predstavlja ono drvo koje je Јosif založio u hladnoj pećini, kada se Hristos rodio.
RTRS
